Στην ερημιά της φρόνησης

Αιμορραγούν τα όνειρα στον ύπνο μας
δικοί μας άνθρωποι γκρεμίζονται στο τίποτα
γονατιστοί κι ανυπεράσπιστοι μας αποχαιρετούν

μες στα πορνεία ξενυχτούν με λείψανα μιας εποχής
με τις ψυχές που είχαν κάποιοι εκδορείς λίγο πριν γίνουν άγγελοι —

έχω από χρόνια βολευτεί στης φρόνησης την ερημιά.

 

Παράπονα γέρου ερημικού ποιητή στα 1988

Σαν φύλλο τριαντάφυλλου σέρνει τον θάνατό του –
πένθη και λάθη και χαμένες συναντήσεις.
Ο ίδιος φταίει για όλα –ξέρει πια τον εαυτό του–
δεν ξεχωρίζει την ψυχή απ’ τις αισθήσεις.

Τον έπνιξαν, τον βρόμισαν των άλλων τα σκουπίδια.
Δεν υπολόγισε, δεν είδε τις αιρέσεις
πώς λέει κάποιος: «Με τα ψεύδη και με τα στολίδια
ακόμη και να γκρεμιστείς, αρκεί ν’ αρέσεις».

Δεν άκουσε τι του ’λεγε μήτε η διαίσθησή του
και βγήκε παίζοντας μονάχος δύο ρόλους.
Με ανύποπτη την ερημιά σε τέτοιες παρορμήσεις
επόμενο ήταν να στραφεί στους μονολόγους.

Από τη συλλογή Το νεκρό καφενείο (1997) του Μάνου Ελευθερίου

 

Από το https://thepoetsiloved.wordpress.com  της Βίκυς Παπαπροδρόμου